Nivîs mivîs

Merheba ji we re...

Min ev blog qasî heşt-neh mehan berê vekir. Ka bêje te çima vekir? Weleh bavê min, ezê çima vekim, ji ber ku ez bidim nîşan êdî ez jî dikarim binivîsim. Na na, şaş fêm nekin, ez heft saliya xwe de hîmî nivîsînê bûbûm jixwe, mebesta min ew bû ku ez bidim nîşan êdî ez bi Kurdî jî dikarim, ango dizanim binivîsim.

Baş e, de ka îcar tê çi binivîsî? Ka bise ji we re bêjim. Carkî ez û hevalekî xwe çûn mala wan. Nîvro bû. Hevalê min gote diya xwe, "Dayê ez birçî me." Diya wî jî lê wergerand: "Tê çi bixwî?" Heval got, "Dayê, ma qey vira loqente ye?" Diya wî got, "Erê lê, loqenteya bavê te ye." Heval got, "Dayê, de henekan neke. Wekî ku ne loqente ye, tu çi ji min dipirsî ka ezê çi bixwim. Li malê çi hebe ezê wî bixwim" Diya wî ji got, "Weleh tu rast dibêjî." Îcar mesela min jî hema ev tişt e. Ez dê di vê blogê de, ne tiştên ku hûn dixwazin –lewra vira ne loqente ye– lê tiştên ku di serê min de hazir in, wan binivîsim. Ev jî tê wê wateyê ku nivîsên vê blogê de bên nivîsîn, wê ne li derûdorên mijareke sereke herin werin, lê wê li vir banzdin wir, li wir jî banzdin vir; car wê bê ezê li ser ziman binivîsim, car wê bê li ser xwezayê, car wê bê li ser eşq û evînê, û car wê bê li ser derd û kulên dunyayê... Hêvî dikim derdê min hat fêm kirin.

Dibe ku hûn bêjin tu kî yî? Ez Xarmaxozan im. Di çîrokan de dijîm. Zarok ji min ditirsin, lê wellahî billahî ez naxwazim wan bitirsînim, hema bixwe ditirsin, yan jî diya wan, wan bi min dide tirsandin. Îcar ka sûcê min çiye? 

Ez niha naxwazim zêde dirêjkim. Paşê heminî ezê ser gelek mijaran binivîsim, wê dor were min jî, were zarokan jî, û were diyawan jî.

Vê gavê hûn baş li xwe binihêrin. Slav û rêz.